PROTODISPATCH
A monthly digital publication of artists’ dispatches on the life conditions that necessitate their work.
15 KASIM, 2022
15 KASIM, 2022
WHAT WE HOLD IN COMMON
Ximena Garrido-Lecca & Ishmael Randall-Weeks
Türkçe versiyonu için lütfen aşağı kaydırın.
For Protodispatch, Ximena Garrido & Ishmael Randal Weeks write and share images of a collaborative ongoing work called Materia Comun (Common Materials) which is a participatory earth work. Their focus is on structures that tie coexisting cultures together. Here human bodies, thoughts, and emotions are matter that is equal to vegetation, animals, and the earth itself, interconnected and in constant flux. With the public participants' own inspiration, the physical materials people brought and texts being read started from mass media and mass-produced objects and slowly became intimate items with deep meaning, personal journals, and letters. Materia Comun (Common Materials) touches the core of humankind’s temporary life in a body, occupying a society/city, in relation to a cyclical, interrelated organism, earth, of which we are each a very small part.
We both are from Perú and have experienced similar realities while growing up during the 80's and 90's. It was a very intense period of social and political unrest, as well as a deep economic crisis. Perú has a rich ancestral culture and history and was a center of Spanish control during the colonial period. The clash between the two cultures led to a series of disruptions and radical changes, which define its social and cultural realities reflected today.
With the hope of making meaning of these ancestral, historical, and contemporary realities which are embedded in daily life, we began a process of creating a collaborative project using Peruvian soil, which not only has a sacred significance in Peruvian Andean culture, but is also used as building material for constructing adobe structures. We made a visit to Chilca, a nearby town on the Coast of Lima with black soil lagoons. People travel to this Laguna Milagrosa from different parts of the country, to soak in its ¨magical soil¨ and recover from their daily life and problems, as well as to treat illnesses such as rheumatism, sterility, arthrosis, asthma, etc. The black soil has high levels of minerals, which is also good for several skin conditions. Chilca´s historical importance as one of the oldest settlements in Lima, and the presence of the pre-Hispanic ruins of Bandurria and Lapa-Lapa were also important references for our project. Their significance lies in their relationship to structures. We are looking at the history of materiality and this specific structure goes back to pre-Columbian architecture and tells us about the development of our culture today. These archeological sites are still sacred now, in fact this structure ties all these coexisting cultures together. Recently, this location has also become associated with UFO sightings, and is used as an annual gathering place for UFO conventions, including the Rahma Mission. The actual slogan of the city is…. “Chilca… es de otro mundo” (Chilca is from another world) with alien signs in different parts of the town.
We are looking at the history of materiality and this specific structure goes back to pre-Colombian architecture and tells us about the development of our culture today
We decided to combine the Chilca soil, and its ancient origins and uses, with a contemporary element that traces the history of a place. We integrated local newspapers, which are testimonies of everyday events deemed important enough to record for public consumption and posterity (no matter their veracity), enacting a process of transformation of this material by creating a pulp. This was then mixed with the healing soil, transforming the mix into a new building material. We used this material to create a structure using the technique of ¨tapial,¨ an ancient building technique which uses molds to ram earth into walls.
We also wanted to engage the public in the process of making this new material and structure. We made a mini artisanal paper-pulping factory where visitors sorted and helped turn information, in the form of daily local newspapers, into a pulp. We thought that with these two elements (the soil from Chilca and the newspaper pulp) we could build a structure that represented utopic model for a renewed and remade society. The new structure could be a symbolic representation of a city constructed in the realm of collaboration and common knowledge.
The utopian model we built was based on Tommaso Campanella’s ¨City of the Sun,¨one of the very first early Enlightenment utopian fictions. Campanella, an Italian Dominican philosopher born in the late 16th century, described the ideal city as containing all knowledge within its walls. The city in Campanella’s vision was heliocentric, where each segment of the walls contained a living visual library. Information was there for all to see. Nothing was hidden. The utopian basis of the book comes from 16th and 17th century discussions of the discovery of the so-called “New World” and its potential for creating new societies free from the corruption and violence that was taking place at the time in Europe (Campanella wrote the novel while imprisoned for heresy by the Spanish crown). The more we studied this form, we understood the heliocentric design’s symbolic parallels with the Incan cosmological vision, and even some of the architectural modeling of Sacsayhuamán, the citadel on top of Cusco, the capital of the Inca empire. We also saw this same design system in the camps set up by the Rahma Mission started by Sixto Paz Wells and the other UFO specialists who make yearly visits to Chilca. We embedded these ideas into the form of the project itself. At the same time, the structure is also very similar to a panopticon, with an inaccessible center. The center´s location was evident, and visible from above, but it was frustratingly inaccessible. By making the center or core inaccessible we wanted to emphasize the contradictions that many times have compromised the ideals of utopian cities, which as history has shown, turn out to be impossible and ideologically complex, and often devolve into fascist and colonialist realities.
We also invited the public to bring “offerings'' that could be mixed together with the earth and the newspaper pulp. The combination of these three elements, the earth, the newspapers, and the offerings, became the foundations of a communally created new construction. All the contributed objects were displayed on a shelf around the perimeter of the space where the structure was being built. Each “offering” was cataloged in a notebook with the date, name of its donor, alongside a description of the object, until they could be mixed in with soil and the newsprint. These objects became very important parts of the walls because they were both highly personal and portrayed a specific moment in contemporary Lima society. The objects included sunglasses, photographs, pieces of string and fabric, and other items that held meaning to the person who contributed it. The rammed material combined with these objects became a kind of geological strata, a form that portrayed through its layers a record of the moment in which it was made.
With this mix of old beliefs, magic, fake news, and change encounters…the space vibrated with layered meanings
As the offerings accumulated, people also were invited to read aloud excerpts of local newspapers, which were brought to the site on a daily basis, from a tower overlooking the structure being built in the gallery. Given the overwhelming amount of negative and fake news in the extractivist Peruvian society, we thought of these readings as an interesting confrontation with the utopian structure that was being built underneath. Some readings focused on articles published on the “Periódicos chicha,” Peruvian tabloids centered in sensationalist crime and celebrity journalism. People also began to bring their own texts to read, sometimes leaving them behind. This added an aural aspect to the room in which all of the offerings were held, and where the newspaper pulp and earth bricks were being made. With this mix of old beliefs, magic, fake news, and chance encounters with texts being read with a megaphone, the space vibrated with layered meanings. Hearing all these readings, combined with the offerings, the construction crew, the volunteers… created a charged environment which was both otherworldly and terrestrial.
From the outset, we wanted to encourage the process to fall out of our hands, to be a place for anyone to speak through the prompts we had instigated and orchestrated. Once the offerings started coming in, we were overwhelmed by the number of items brought and the participation of the public, as well as their generosity. The process of sharing this common matter was moving and it mapped our collective realities and experiences in a material sense, through the combination of highly personal objects and the process of their integration into the larger mud structure. The newspaper pulp, with its inherent lies and truths, was layered between the offerings embedded into the very earth of Peru. The process materialized the state of mind and particular idiosyncrasy of place in that moment in time. It would be great to be able to reactivate this project in other geographies and different contexts. What might this tell us about the geological and social strata of each place?
Bizi bir arada tutan şeyler
Perulu sanatçılar Ximena Garrido-Lecca ve Ishmael Randall-Weeks katılımcıların getirdiği malzemelerden komünal bir yapı inşa etme süreçlerini anlatıyor.
Ximena Garrido-Lecca ve Ishmael Randall-Weeks, hali hazırda süreci devam eden ve katılımcı bir toprak çalışması olan Materia Comun (Ortak Malzemeler) adlı çalışmalarını, sürece dair görseller eşliğinde Protodispatch için yazdılar. İki sanatçının odak noktalarında bir arada var olan kültürleri birbirine bağlayan yapılar bulunuyor. İnsan bedeninin, duygu ve düşüncelerinin en az bitkiler, hayvanlar ve yeryüzünün kendisi kadar birbirine bağlı ve sürekli bir akış halinde olduğu fikrinden hareket ediyor. Halktan katılımcılarının kendi ilhamıyla, insanların getirdiği fiziksel materyaller ve metinler, önce yaygın medya araçlarından alıntılar ve toplumun geneli için üretilen nesnelerden başlayıp süreç içerisinde yavaş yavaş derin anlamlar içeren kişisel nesnelere, günlüklere ve mektuplara dönüştü. Materia Comun (Ortak Malzemeler), her birimizin çok küçük bir parçası olduğu döngüsel, birbiriyle ilişkili bir organizma olan toprakla ilişkili olarak, bir toplumu/şehri işgal eden insanlığın bedenler üzerinden sürdüğü geçici yaşantısının özüne dokunuyor.
İkimiz de Peru’luyuz, 80’ler ve 90’larda büyürken benzer gerçeklikler yaşadık. Derin bir ekonomik krizin yanı sıra çok yoğun bir toplumsal ve siyasi huzursuzluk dönemiydi. Aslında Peru’nun atalarından kalma zengin bir kültürü ve tarihi var. Diğer yandan, sömürge döneminde İspanyol yönetiminin merkezi olmuş. Bu iki kültür arasındaki çatışma bir dizi bozulmaya ve radikal değişikliğe yol açarak günümüze yansıyan kendi sosyal ve kültürel gerçeklikleri oluşturmuş.
Günlük hayatın içine işlemiş bu atalardan kalma, tarihi ve çağdaş gerçeklikleri anlamlandırma umuduyla, Peru’nun And Dağları’ndan gelen kültüründe kutsal bir öneme sahip olan ve geleneksel kerpiç yapıların inşası için yapı malzemesi olarak kullanılan Peru toprağını kullanarak kolektif bir proje yaratma sürecine başladık. Lima Sahili yakınlarındaki kara toprak lagünleriyle çevrili bir kasaba olan Chilca’yı ziyaret ettik. İnsanlar bu Laguna Milagrosa’ya, ülkenin farklı bölgelerinden, buradaki “büyülü topraklara” kendini bırakmak, günlük yaşamlarından ve sorunlarından kurtulmak ve ayrıca romatizma, kısırlık, artroz, astım gibi hastalıklarının tedavisi için geliyorlar. Kara toprak, çeşitli cilt sorunlarına iyi gelen yüksek düzeyde mineraller içeriyor. Lima’daki en eski yerleşim yerlerinden biri olarak Chilca’nın tarihi önemi ve İspanyol öncesi döneme ait Bandurria ve Lapa-Lapa kalıntılarının varlığı da projemiz için önemli referanslardı. Bu kalıntıların önemi yapılarla olan ilişkilerinde yatmakta. Maddeselliğin tarihine bakıyoruz ve bu özel yapı Kolomb öncesi mimariye kadar uzanıyor ve bize kültürümüzün bugünkü gelişimini anlatıyor. Bu arkeolojik alanlar şu anda hala kutsal, aslında bu yapı bir arada var olan tüm bu kültürleri birbirine bağlıyor. Son zamanlarda, bu yer aynı zamanda UFO gözlemleriyle ilişkilendirilmeye başlandı ve Rahma Misyonu da dahil olmak üzere UFO toplantıları için yıllık bir toplanma yeri olarak kullanılıyor. Şehrin asıl sloganı, çeşitli yerlerde tabelaları bulunan “Chilca… es de otro mundo” (Chilca başka bir dünyadandır).
Maddeselliğin tarihine bakıyoruz ve bu özel yapı Kolombiya öncesi mimariye kadar uzanıyor ve bize kültürümüzün bugünkü gelişimini anlatıyor.
Chilca toprağını ve bu toprağın antik kökenlerini ve kullanım şekillerini, bir yerin tarihinin izini süren çağdaş bir unsurla birleştirmeye karar verdik. Bu bağlamda, halkın tüketimi ve gelecek nesiller açısından (gerçekliği ne olursa olsun) kaydedilecek kadar önemli görülen günlük olayların tanıklığını yapan yerel gazeteleri entegre ettik ve kâğıttan bir hamur yaratarak bu malzemenin dönüşüm sürecini hayata geçirdik. Yaratılan bu hamur daha sonra şifalı toprakla karıştırıldı ve bunun sonucu olarak elde edilen karışım yeni bir yapı malzemesine dönüşmüş oldu. Sonrasında bu malzemeyi, toprağın kalıplar içerisinde sıkıştırıldığı eski bir yapı tekniği olan “tapial” tekniğini kullanarak bir strüktür yaratmak için kullandık.
Ayrıca halkı bu yeni malzeme ve strüktürü oluşturma sürecine dahil etmek istedik. Ziyaretçilerin günlük yerel gazetelerdeki bilgileri tasnif edip kâğıt hamuruna dönüştürmesine yardım ettiği ufak çaplı bir kâğıt hamuru fabrikası kurduk. Bu iki unsurla (Chilca’dan gelen toprak ve gazete hamuru) yenilenmiş ve yeniden yapılmış bir toplum için temsili bir ütopik model oluşturabilecek bir yapı inşa edebileceğimizi ve bu yeni yapının ortak iş üretme ve ortak yaşam bilgisi üzerine inşa edilen bir şehrin sembolik bir temsili olabileceğini düşündük.
İnşa ettiğimiz ütopik model, Tommaso Campanella’nın ilk erken dönem Aydınlanma ütopik kurgularından biri olan “Güneş Şehri”ne dayanıyordu. 16. yüzyılın sonlarında doğmuş bir İtalyan Dominikli filozof olan Campanella, ideal şehri, tüm bilgiyi duvarları içinde barındıran şehir olarak tanımladı. Campanella’nın tasavvur ettiği şehir, duvarların her bir bölümünün canlı bir görsel kitaplık içerdiği günmerkezli bir şehirdi. Bilgi herkesin görebilmesi için orada duruyordu. Hiçbir şey gizli değildi. Kitabın ütopik temeli, 16. ve 17. yüzyıllarda adına “Yeni Dünya” denilen keşiften ve bu keşfin Avrupa’daki yozlaşma ve şiddetten arınmış yeni toplumlar yaratma potansiyeline ilişkin tartışmalardan geliyor (Campanella romanı, İspanyol kraliyet ailesi tarafından sapkınlıktan hapsedildiği sırada yazmıştı). Bu form üzerinde çalıştıkça, günmerkezli tasarımın İnkaların kozmolojik görüşüyle ve hatta İnka imparatorluğunun başkenti Cusco’nun tepesindeki kale Sacsayhuamán’ın bazı mimari modellemesiyle sembolik paralelliklerini fark ettik. Aynı tasarım sistemini, Sixto Paz Wells ve Chilca’yı her yıl ziyaret eden diğer UFO uzmanları tarafından başlatılan Rahma Misyonu tarafından kurulan kamplarda da gördük. Bu fikirleri projenin formuna yerleştirdik. Aynı zamanda bu yapı, erişilemeyen merkeze sahip bir panoptikona da çok benzer. Merkezin konumu belliydi ve yukarıdan görülebiliyordu, ancak sinir bozucu bir şekilde erişilemez durumdaydı. Biz de merkezi veya özü erişilemez hale getirerek, tarihin gösterdiği üzere, sonucunda imkânsız ve ideolojik olarak karmaşık hale gelen ve çoğu zaman faşist ve sömürgeci gerçekliklere dönüşen ütopik şehirlerin ideallerini birçok kez tehlikeye sokmuş olan çelişkileri vurgulamak istedik.
Ayrıca halkı, toprak ve gazete hamuruyla karıştırılabilecek “adaklar” getirmeye davet ettik. Bu üç unsurun, toprak, gazeteler ve adanan şeylerin birleşimi, komünal olarak yaratılan yeni bir yapının temelleri haline geldi. Katkı sunan tüm nesneler, yapının inşa edildiği alanın çevresindeki bir rafta sergilendi. Her “öneri”, tarih, öneriyi getirenin adı ve nesnenin tanımıyla birlikte, toprak ve gazete kağıdıyla karıştırılana kadar bir defterde kataloglandı. Bu nesneler hem son derece kişisel oldukları hem de çağdaş Lima toplumunda belirli bir anı tasvir ettikleri için duvarların çok önemli parçaları haline geldi. Nesneler arasında güneş gözlükleri, fotoğraflar, ip ve kumaş parçaları ve katkıda bulunan kişi için anlam ifade eden çeşitli diğer öğeler vardı. Bu nesnelerle birleştirilen sıkıştırılmış malzeme, bir tür jeolojik katman ve de bu katmanlar aracılığıyla yapıldığı anın bir kaydını tasvir eden bir biçim haline geldi.
Eski inançların, sihirin, sahte haberlerin ve tesadüfi karşılaşmaların birbirine karışmasıyla… alan katmanlaşmış birçok anlamla çınlamış oldu.
Öneriler biriktikçe, insanlar ayrıca galeride inşa edilmekte olan yapıya bakan bir kuleden mekâna günlük olarak getirilen yerel gazetelerden alıntıları yüksek sesle okumaya davet edildi. Ekstraktivist Peru toplumundaki ezici miktarda olumsuz ve sahte haber göz önüne alındığında bu okumaları, altında inşa edilen ütopik yapıyla ilginç bir yüzleşme olarak düşündük. Bazı okumalar, sansasyonel suçlara ve ünlülerin yaşamlarına dair gazeteciliğe odaklanan tabloid gazete “Periódicos chicha”da yayınlanan makalelere odaklandı. İnsanlar ayrıca okumak için kendi metinlerini getirmeye başladılar, bazen onları mekânda bıraktılar. Bu, tüm önerilerin yapıldığı, gazete hamuru ve toprak tuğlaların oluşturulduğu odaya işitsel bir nitelik kazandırdı. Eski inançların, sihirin, sahte haberlerin ve tesadüfi karşılaşmaların megafonla okunan metinlerle bir araya gelerek birbirine karışmasıyla alan, katmanlaşmış birçok anlamla çınlamış oldu. Tüm bu okumaları duymak, getirilen önerilerle birleştiğinde, inşaat ekibi, gönüllüler… hem diğer dünyaya hem de bu dünyaya ait coşku dolu bir ortam yarattılar.
En başından beri, ön ayak olduğumuz ve organize ettiğimiz yönlendirmelerle herkesin konuşabileceği bir yer olmak için süreci herkesle birlikte örmeyi teşvik etmek istedik. Öneriler gelmeye başlayınca, getirilen eşyaların sayısı, halkın katılımı ve cömertlikleri karşısında şaşkına döndük. Bu ortak meseleyi paylaşma süreci ilerleme devam ediyordu ve bu ilerleme son derece kişisel nesnelerin birleşimi ve daha büyük çamur yapısına entegrasyon süreciyle birlikte kolektif gerçekliklerimizin ve deneyimlerimizin somut anlamda bir haritasını ortaya çıkarmış oldu. Doğasında var olan yalanları ve gerçekleriyle gazete hamuru, Peru’nun toprağına gömülü o öneriler arasında katmanlı bir hal almıştı. Süreç, zamanın o andaki ruh halini ve mekânın kendine özgü niteliğini somutlaştırdı. Bu projeyi başka coğrafyalarda ve farklı bağlamlarda yeniden harekete geçirebilmek harika olurdu. Acaba bu bize her bir yerin jeolojik ve sosyal katmanları hakkında neler söylerdi?
Protocinema’nın yeni dijital yayını PROTODISPATCH, sanatçıların kıtalararası kaygıları ele aldığı, kişisel bakış açılarını içeren deneme serilerinden oluşuyor. İngilizce dilinde yayınlanan denemeler Argonotlar ve Protocinema işbirliğiyle önümüzdeki yıl boyunca her ay Türkçe olarak Argonotlar’da kendine yer bularak bu küresel kaygıların Türkiye sanat ortamında da tartışılmasına alan açacak. Protodispatch’in diğer yayın partnerleri, New York’tan Artnet.com ve Bangkok’dan GroundControlth.com