15 NISAN, 2023

---

15 NISAN, 2023

GUNS AND VIRIONS: MEL CHIN’S I SEE…. THE INSURGENT MECHANICS OF INFECTION

Thirty years after Mel Chin pointed a rifle at the heads of an audience assembled for a public talk, the artist re-examines this eerily prescient work in our current moment of resurgent fascisms, rampant viral scares and the need to reimagine everything.

Mel Chin

Türkçe versiyonu için lütfen aşağı kaydırın.

คลิกที่นี่เพื่อดูข่าวประชาสัมพันธ์ภาษาไทย

In 1993 a political societal gun was pointed at our collective heads that we could not see, pushing us, marching us toward an unpredictable future, hawking sham promises that would never trickle down. It had been seven years since Frank Zappa warned us of the threat to democracy through the rise of fascist theocracy. The World Trade Center had just been bombed and the Waco Branch Davidian Compound standoff erupted into the firestorm that fomented the dark clouds that began hailing down guns, fundamentalism, and homegrown terrorism. During the first months of a Clinton presidency that pushed for the reestablishment of neoliberalism, the Storefront for Art and Architecture assembled a group in Manhattan to yammer on the ecology and technology of the future.

On April 25, 1993, at 1400 hours, I pointed a rifle at an audience assembled at the Dia Center for the Arts in Chelsea.

I spoke in the precise mindset of a military assassin seeking to complete his mission and extract (escape) from the lecture hall. I followed up by disassembling a Raytheon Nightvision scope from the rifle, and whispered into the wireless microphone lodged into the eyepiece in the voice of a HIV virion cruising through the mucosal highway of an unsuspecting host. I then delivered a text written hours before the performance.

The text was an encrypted call to action, while contemplating alternative avenues of process for architects, artists, and academics to consider. I suggested we act as double agents, occasionally ditching the rewards and notoriety of our individual practices, and instead, banding together as covert operatives in an engagement within society. As sniper viral entities, we could have optional methods of response to a polarizing and disturbing "New World Order," secretly embedding a self replicating counter-insurgency within it.

It's 2023 and the gun we can’t see is back at our heads.

I SEE

…the insurgent mechanics of infection

Mel Chin

1993

DEFINITION: Transcript and performance notes for ECO-TEC New York Conference Performed at Dia Center for the Arts, April 25, 1993

SECTION 1
1.

After introduction you have 30 seconds to…
Pick up Remington M700 .30-06 bolt-action sniper rifle, altered (with wireless microphone) Raytheon Night Vision, telescopic sight, from hidden space under the panel table. Load rifle with empty shell. Walk up to the podium and get into position. Aim at the audience slightly above the heads and toward the far NE corner.

2.
Repeat these lines being input by micro tape cassette hidden in your suit…

I see you and my hide is fresh
April — central air and non-existent
wind.
5 northern black outs
2 o’clock
27 meter job
25 acoustical troops
43 second window
25 minute station
3 degrees
Extraction is west
IBS on the Hudson
Alternate up E on eight
Secondary heat is rising and
Capless Assignment wears no flak.
Conditions quiet.
Round is ready.
Easy.

MISSION cont.

3.
Pull rifle trigger. Audible: “click” Sound man: “HIT”

4.
Eject the shell

5.
a. Pull out another “gun” (small cordless Makita drill painted gun metal black)…undo screws that connect scope to the rifle.

b.Switch on microphone/scope and continue to follow voice on micro cassette.

I see you and your hide is fresh and permeable
your passion transmission
a fluid ride
thru gates of mucosal masonry...
line up with platelets in the capillary crush
and flush into the arterial highway.
phagocytic cells take some

CD4 takes me.

joints welded
naked… i am no more.
reverse transcriptase
cytoplasmic hospitality
di-ribo-nucleic ribbon gift.
doubled up into the nucleic network
incorporate, merge
and build MRNA.
protein chassis
surface parts
bond and bail out the cell
phagocytic and antibody memories return…

MISSION cont.

6.
Put down the microphone/telescopic sight… read text from podium.

TEXT:
I see (…the insurgent mechanics of infection).

I begin with the constructed voices of two who abnormally mark the conclusion of life with unerring precision — a covert peacetime Marine sniper (whose accuracy is 98% at 1000 meters), and a virion’s pathological trek within a human host. Both are imaginefied commentary on the possession of power under specific directives — one subordinate to the Corps, who exercise the militant will of our state, the other operating under a similar code of habit, within the will of evolutionary process. The top-gun Marine prepared for duty, like the prokaryotic pared down life form, are specialized elite entities. Both create a climate that becomes part and product of a larger, formidable psychological architecture.

I make these statements from a critical perspective of a certain body of my own work that has and continues to exercise political commentary and witness, and from a personal inability to call forth appropriate emotion and action in the light of tragedy and circumstantial reality. The purpose of the following prescriptions are reconnaissance and reflection for a method to provoke rather than invent, and to intensify the mirror rather than set conclusively in stone. This desire steadies my aim.

Artaud comments from The Theater and Its Double, ”In the City of God, St. Augustine complains of this similarity between the action of the plague that kills without destroying the organs and the theater which, without killing, provokes the most mysterious alterations in the mind of not only an individual but an entire populace.”

In Euripides’ Ion, there are two drops of the Gorgon’s blood that “spurted from the hollow vein” —

one that cures all and one that kills all.

The introduction of GP 160 (gluco protein 160 molecular weight) as a post immunological tool by Army doctors at Walter Reed Hospital is to be praised (the rumored mandatory inoculation of the test serum, not.) My own mule-like behavior proves that things don’t change that quickly. I don’t expect a Gould and Eldridge punctuated equilibrium to immediately arise from the “business as usual stasis” of the military industrial complex. While this singular effort is to be applauded, will the encore be an old reactionary war tune? Will it be an aria to a future altered RNA that was as easy as taking that yellow ribbon off the old oak tree and manipulating it into a neo-fascist icon? If the antidote is first, can a more predictable and virulent one-shot-kill genetic poison packed in a processed gp 160 envelope be far behind? Will its delivery be through deceptive social contact? In an embrace at the next summit?

I guess I’ll have to speculate and at the same time re-target my skepticism within the confines of my own discipline. Booting artworks off high-minded pedestals is not my intention. One or two of mine are on some of the really low ones. But if I suggest that the museums and gallery systems are already acting like cult leaders gone armed and bad, could it be that I am one of the wimpy left arms of a well-intentioned institutionalized squid? Could my tolerated statements be unwittingly doing the PR bidding of a heartless corporate/colonial sea? All this is easy if you generate your own ink. There are works that I appreciate that have successfully penetrated the defense mechanisms and set up critiques within established hallowed halls. But are we sucker bait? - temporary dandies, comforted and caressed by prehensile tentacles that will gradually pull us to the beak? Our protests are yummy…the bile we spill makes the best ink and the best release of all is the obscuring veil of a Press Release.

David Black, in his book concerning AIDS, The Plague Years, ends with what he describes as a cautionary tale.

“The bubonic plague began in the foothills of the Himalayas in a region known as Garwhal and Kumaon. The Saracen empire acted as a buffer to protect Europefrom the disease. SO when the Europeans fought the Saracens during the Crusades, the more successful they were on the battlefield, the more vulnerable they were making themselves to the disease at home. Be careful what battles you win.”

Marshaling the forces necessary to wage complete warfare against existing systems as expansive as the military complex and the corporate stronghold is not a tactically secure situation. The benefits of protracted war are little. If I try to fight toe to toe — stumps will be the testament of those rounds. How can one commit to decentering power and fight what Foucault calls “…the fascism in us all, in our heads and everyday behavior, the fascism that causes us to love power, to desire the very thing that dominates and exploits us”?

The Hmong poet Xeng Sue Yang works another angle of the head…

“To cross the river I shall take off my shoes
To cross a country I shall take off my head”

So I sit in my hide with unsettling observations, as an artist with a dissatisfaction with what I perceive to be compartmentalization of that identity.

Perhaps waging war is not what I should be doing; but the mechanics of the sniper/virus are a worthy model to use to begin the generation or survival of free thought through the infection of optional forms of reality into closed systems.

An artwork which desires to take excursions into the multitude of systems that comprise our culture other than those of the gallery, museum or sanctioned public art event or space, may wish to pack an sniper/viral mind set.

Like the sniper and the virus a fresh hide must be there for the right job and the targets should be the incubators. Specialized incubators of late modern capitalism, such as a fast food chain, a fundamentalist religious sect’s compound, a tobacco corporation’s advertising agency, and the less fancy endocrine pits along the ever popular strip mall, are available targets for viral action.

I am reluctant to criticize these entities or even deal with them because we are mutually unhealthy within the larger body, but evolving out of this criticism is my craving for connection and this desire for connection can propel sniper/retro-viral projects.

There are many protein cloaks available and possible to be invented in the post-modern era of art to make the connection with dany unsuspecting host. There are fewer attempts to find a proper host and even less desire to remove the head or ego that is a necessary disguise to pass through this suspicious membrane.

The frightening conditions that are imposed by a sniper are no longer lurking in the historic journals of war. They are in your face - though out of sight. Such mechanics need not be taken as negative models but as successful working models that are worth taking seriously. Such expeditions into these non-traditional venues are especially fat targets or assignments for art. Of course, should the juicy fruit get smart… alternate escapes must be planned. Here again is a way out through biological methodology… rapidly mutate and go to the next cell.

My paranoia, my vigilance, my witness, my exposure of conspiracy, is not enough. I must take more action. As eighty-something Aunt E. McRedmond, of Nashville, Tenn. says, “Work begun is half done.” It is that half-ness that interests me, the middle state. So the invention of half-done, or incomplete vehicles is more essential than ever. By taking a lesson from the virion that is structurally incomplete, we have a clue. It uses a specific condition to replicate more of its own kind. I think, as an artist, I need to set up similar conditions where it is not the finality of the artist’s statement that is important, but the initiation of action that is important. Let

There is an unpredictable aspect to all this. The attack on the cult compound yielded chaotic and unforeseen effects that raised questions concerning acceptable models of human behavior. Both David Koresh and the ATF had goals final and concise. With cock eyed optimism I can hope that mine may not be so hard wired. I turn to the sniper and virion mechanics as a means not to undermine life, but to deploy a condition of variables. It is an option to the bottom lines and ultimatums that breed insecurities and compel lives of conformity, fearful of and resistant to discourse, without connection to one another.

As to the nature of such a construction,
full disclosure does not exist, only the
coat has been constructed

and if I uncoat I am

no more.

* * *
TÜRKÇE

Silahlar ve viryonlar: Mel Chin’in “Görüyorum (…Enfeksiyonun asi mekaniğini)” performansı

Sanatçı Mel Chin kamuya açık bir konuşma için toplanan izleyicilere tüfek doğrultmasından otuz yıl sonra günümüzün viral korkuları bağlamında yeniden inceliyor.

Mel Chin’in kamuya açık bir konuşma için toplanan izleyicilere tüfek doğrultmasından otuz yıl sonra, sanatçı bu ürkütücü ama ileri görüşlü performansı, yeniden dirilen faşizmlerin, yaygın viral korkuların ve her şeyi yeniden tasavvur etme ihtiyacının yaşandığı bu dönemde yeniden inceliyor.

***

1993, bizlerin göremediği siyasi-toplumsal bir silahın topluca kafalarımıza doğrultulduğu bir yıldı. Halkın hiçbir işine yaramayacak danışıklı hasmane vaatler eşliğinde zorla öngörülemeyen bir geleceğe doğru ittiriliyorduk. Frank Zappa’nın bizi faşist teokrasinin yükselişi nedeniyle demokrasiye yönelik tehdit konusunda uyarmasından bu yana yedi yıl geçmişti. Dünya Ticaret Merkezi daha yeni bombalanmıştı ve Waco’daki Branch Davidian kültüne ait yerleşkede yaşanan çözümsüzlük, üzerlerine silahları, köktenciliği ve yerel terörizmi yağdırmaya başlayan kara bulutları kışkırtan bir ateş fırtınasına dönüşmüştü. Neoliberalizmin yeniden kurulması için bastıran bir Clinton başkanlığının ilk aylarında, sanat ve mimari mağazası Storefront for Art and Architecture, geleceğin ekolojisi ve teknolojisi üzerine laga luga yapması için bir grup insanı Manhattan’da toplamıştı.

25 Nisan 1993’te, saat 14.00’te, Chelsea’deki Dia Center for the Arts’ta toplanan izleyicilere bir tüfek doğrulttum.

Tamamen bir an önce görevini tamamlayıp konferans salonundan çıkıp kaçmaya çalışan bir askeri suikastçı zihniyetiyle konuştum. Ardından Raytheon Gece Görüşü dürbününü tüfekten söktüm ve göz merceğine yerleştirilmiş kablosuz mikrofona, hiçbir şeyden habersiz bir konakçının mukozal yolunda gezinen bir HIV viryonunun sesiyle fısıldadım. Sonrasında ise performanstan birkaç saat önce yazılmış bir metni okudum.

Metin, mimarların, sanatçıların ve akademisyenlerin dikkate alması gereken alternatif süreç yolları üzerine şifreli bir eylem çağrısıydı. Çifte ajanlar olarak hareket etmemizi, arada sırada, bireysel olarak yaptığımız şeylere dair övgüleri ve yergileri bir kenara bırakıp bunların yerine toplumsal bir mücadelenin gizli ajanları olarak bir araya gelmemizi önerdim. Keskin nişancı viral varlıklar olarak, kutuplaştırıcı ve rahatsız edici bir “Yeni Dünya Düzeni”ne gizlice kendi kendini kopyalayarak bir karşı-ayaklanma yerleştirecek opsiyonel karşılık verme yöntemlerine sahip olabiliriz.

Yıl 2023 ve göremediğimiz silah yine başımıza dayanmış durumda.

GÖRÜYORUM
…enfeksiyonun asi mekaniğini

Mel Chin
1993

AÇIKLAMA: 25 Nisan 1993’te Dia Center for the Arts’ta Gerçekleştirilen ECO-TEC New York Konferansı için transkript ve performans notları

BÖLÜM 1
1.

Tanıtımdan sonra 30 saniyen var…

Remington M700 .30-06 sürgülü, değiştirilmiş (kablosuz mikrofonlu) Raytheon Gece Görüşlü, teleskopik görüşlü keskin nişancı tüfeğini, panel masasının altındaki gizli alandan al. Tüfeği boş mermi ile yükle. Kürsüye çık ve pozisyon al. İzleyicileri başlarının biraz yukarısından, en uçtaki KD köşesine doğru hedefine al.

2.

Takım elbisene gizlenmiş mikro teyp kasetinden gelen bu satırları tekrarla…

Seni görüyorum ve de kamuflajımın yeniliğini
Nisan — hava durağan ve
akım yok.
5 kuzey yönünde karartma
saat 2
27 metre mesafe
25 akustik birlik
43 saniyelik ara
25 dakikalık süre
3 derece
İstikamet batı
Hudson üzerindeki IBS
E’yi sekize getir
İkincil ısı yükseliyor ve
Başlıksız Birimin zırhı yok.
Şartlar tamam
Ateşleme hazır.
Sakin.

GÖREV devamı

3.

Tüfeğin tetiğini çek. “klik” sesi duyulur, adam sesi: “VUR”

4.

Mermiyi yerleştir

5.

a. Başka bir “tabanca” çek (silah metalinin siyah rengine boyanmış küçük kablosuz Makita matkabı)… dürbünü tüfeğe bağlayan vidaları sök.

b. Mikrofonu/skopu aç ve mikro kasetteki sesi takip etmeye devam et.

Seni görüyorum ve de derinin yeniliğini ve geçirgenliğini
tutkunun aktarımı
akışkan bir yolculuk
mukoza duvarının kapılarından doğru…
Hizalanıp kılcallardaki trombositlerle
ve akıyor ana arterlere
fagositik hücreler biraz alıyor

CD4 beni alıyor.

Eklemler kaynaşmış
çıplak… ama ben artık değilim.
ters transkriptaz
sitoplazmik misafirperverlik
di-ribo-nükleik sarmalı hediyesi.
çekirdek ağında iki katına çıkıp
Toparlıyor, birleştiriyor
ve oluşturuyor MRNA’yı.
protein kasası
yüzey parçaları
Bağlanıp kurtuluyor hücreden
fagositik ve antikor hafızaları geri dönüyor…

GÖREV devamı

6.

Mikrofonu/teleskopik görüşü bırak… kürsüden metni oku.

METİN:

Görüyorum (…enfeksiyonun asi mekaniğini).

Hayatın sonunu anormal bir şekilde hatasız bir hassasiyetle işaretleyen iki kişinin inşa edilmiş sesleriyle başlıyorum — gizli bir barış zamanı keskin nişancı Deniz Piyadesi (doğruluğu 1000 metrede %98 olan) ve bir viryonun bir insan konağı içindeki patolojik yürüyüşü. Her ikisi de belirli direktifler altında iktidara sahip olmaya dair hayali yorumlardır — biri devletimizin militan iradesini uygulayan Kolordu’ya bağlı, diğeri ise evrimsel sürecin iradesi dahilinde benzer bir alışkanlık kodu altında faaliyet gösteriyor. Göreve hazırlanan üst düzey Deniz Piyadeleri, tıpkı prokaryotik soydan arındırılmış yaşam formu gibi, uzmanlaşmış seçkin varlıklardır. Her ikisi de daha büyük, çetin bir psikolojik mimarinin parçası ve ürünü haline gelen bir iklim yaratır.

Bu açıklamaları, siyasi yorum ve tanıklık yapan ve yapmaya devam eden kendi çalışmalarımın belirli bir bölümünün eleştirel bir perspektifi ile trajedi ve koşullu gerçekliğin ışığında uygun duygu ve eylemi uyandırma konusundaki kişisel yetersizliğimden yapıyorum. Aşağıdaki reçetelerin amacı, bir şeyler keşfetmek yerine kışkırtmak ve kesinleştirmek yerine bakışı yoğunlaştırmak için bir yöntemin keşfi ve yansımasıdır. İşte bu arzu amacımı belirliyor.

Artaud, Tiyatro ve İkizi adlı eserinde şöyle bir yorumda bulunur: “Aziz Augustinus, Tanrı’nın Şehri adlı yapıtında, organları yok etmeden öldüren veba ile yalnızca bir kişinin değil, bir halkın da ruhunda, onu öldürmeksizin en gizemli bozulmalara neden olan tiyatro arasındaki eylem benzerliğini dile getirir.”

Euripides’in İon’unda Gorgon’un “içi boş damardan fışkıran” iki damla kanı vardır — biri her şeyi iyileştiren, diğeri her şeyi öldüren.

GP 160’ın (gluko protein 160 molekül ağırlığı) Walter Reed Hastanesi’ndeki Ordu doktorları tarafından post immünolojik bir araç olarak tanıtılması övülmelidir (test serumunun zorunlu olarak aşılandığı söylentisi değil). GP 160’ın (gluko protein 160 molekül ağırlığı) Walter Reed Hastanesi’ndeki Ordu doktorları tarafından post immünolojik bir araç olarak tanıtılması övülmelidir (test serumunun zorunlu olarak aşılandığı söylentisi değil.) Benim katır gibi davranışım, her şeyin o kadar çabuk değişmediğini kanıtlıyor. Askeri-endüstriyel kompleksin “her zamanki durgunluğundan” hemen bir Gould ve Eldridge kesintili dengesinin doğmasını beklemiyorum. Bu tekil çaba alkışlanacak olsa da, söz konusu istek eski bir gerici savaş ezgisi mi olacak? Sarı kurdeleyi eski meşe ağacından alıp onu neofaşist bir ikona dönüştürmek kadar kolay olan, gelecekteki değiştirilmiş bir RNA‘nın aryası mı olacak? Eğer antidot öncelikli olan ise, işlenmiş bir gp 160 zarfı içinde paketlenmiş haldeki daha öngörülebilir ve öldürücü olan o tek iğnede öldüren genetik zehir çok geride kalmış olabilir mi acaba? Teslimatı aldatıcı sosyal temas yoluyla mı olacak? Yoksa bir sonraki zirvedeki bir kucaklaşmada mı?

Sanırım spekülasyon yapmam ve aynı zamanda şüpheciliğimin hedefini kendi disiplinimin sınırları içinde yeniden ayarlamam gerekecek. Yüksek fikirli temeller üzerinden sanat eserleri ortaya koymak değil niyetim. Ancak müzelerin ve galeri sistemlerinin zaten silahlanmış ve kötüleşmiş tarikat liderleri gibi davrandığını öne sürersem, bu benim de iyi niyetli kurumsallaşmış bir kalamarın o zayıf sol kollarından biri olabileceğim mi demektir? Hoşgörülü ifadelerim, farkında olmadan kalpsiz bir şirket/sömürge denizinin PR ihalesini yapıyor olabilir mi? Kendi mürekkebinizi üretiyorsanız tüm bunlar kolaydır. Savunma mekanizmalarına başarılı bir şekilde nüfuz etmiş ve yerleşik kutsal salonlarda eleştiriler kurgulamış olan bazı takdir ettiğim eserler var. Ama biz enayi bir yem miyiz? – bizi yavaş yavaş o gagaya çekecek kavrayıcı dokunaçlar tarafından rahatlatılan ve okşanan geçici züppeler miyiz? Protestolarımız nefis… Döktüğümüz safra en iyi mürekkebi yapar ve en iyi serbest bırakma, bir Basın Bülteninin karartma perdesidir.

David Black, AIDS ile ilgili kitabı The Plague Years (Veba Yılları)’ı uyarıcı bir hikâye olarak tanımladığı şeyle bitiriyor:

“Hıyarcıklı veba, Himalayaların eteklerinde, Garwhal ve Kumaon olarak bilinen bir bölgede başladı. Saracen imparatorluğu, Avrupa’yı hastalıktan korumak için bir tampon görevi gördü. Avrupalılar Haçlı Seferleri sırasında Sarazenlerle savaştıklarında, savaş alanında ne kadar başarılı olurlarsa, kendilerini memlekette hastalığa karşı o kadar savunmasız hale getirmiş oluyorlardı. Hangi savaşları kazandığınıza dikkat edin.”

Askeri kompleks ve şirketlerin kalesi gibi geniş kapsamlı mevcut sistemlere karşı tam bir savaş yürütmek için gerekli olan güçleri sıralamak, taktiksel olarak güvenli bir durum değildir. Uzun süreli savaşın faydaları çok azdır. Eğer kıran kırana dövüşmeye çalışırsam — kürsüler o rauntların kanıtı olacak. Bir insan merkezsizleştirici güce nasıl bağlanılabilir ve Foucault’nun söylediği gibi “…hepimizin içindeki, kafamızdaki ve günlük davranışlarımızdaki faşizm, gücü sevmemize, bize hükmeden ve bizi sömüren şeyi arzulamamıza neden olan faşizm” ile nasıl savaşılabilir?

Hmong şair Xeng Sue Yang, kafaya başka bir açıdan yaklaşıyor…

“Nehri geçmek için ayakkabılarımı çıkarırım.
Bir ülkeyi geçmek için kafamı uçururum”

Bu yüzden, o kimliğin bölümlere ayrılması olarak algıladığım şeyden memnun olmayan bir sanatçı olarak, rahatsız edici gözlemlerle kamuflaj derimin içinde oturuyorum.

Belki de savaş açmak, yapmam gereken şey değil; ancak keskin nişancı/virüsün mekaniği, opsiyonel gerçeklik biçimlerinin kapalı sistemlere bulaşması yoluyla özgür düşüncenin üretilmesini veya hayatta kalmasını başlatmak için kullanılmaya değer bir model.

Galeri, müze veya onaylanmış kamusal sanat etkinliği veya alanından ziyade kültürümüzü oluşturan çok sayıda sisteme gezintiler yapmak isteyen bir sanat eseri, bir keskin nişancının/virüsün zihniyetini taşımak isteyebilir.

Keskin nişancı ve virüs gibi, işi doğru yapmak için yeni bir deri bulunmalı ve hedefler inkübatörler olmalıdır. Bir fast food zinciri, köktendinci bir dini mezhebin yerleşkesi, bir tütün şirketinin reklam ajansı ve her zaman popüler olan alışveriş merkezindeki daha az süslü endokrin çukurları gibi geç modern kapitalizmin özelleşmiş inkübatörleri viral eylem için mevcut hedeflerdir.

Bu varlıkları eleştirmek ve hatta onlarla uğraşmak konusunda isteksizim çünkü daha geniş bir vücutta karşılıklı olarak sağlıksızız, ancak bu eleştiriden yola çıkarak gelişmek benim bağ kurmaya dair arzumdur ve bu bağ kurma arzusu keskin nişancı/retro-viral projeleri ilerletebilir.

Hiçbir şeyden habersiz herhangi bir konakçı ile bağlantı kurmak için post-modern sanat çağında icat edilmesi mümkün olan birçok protein kılıfı var. Uygun bir konakçı bulmak için daha az girişim ve hatta bu şüpheli zardan geçmek için gerekli bir kılık olan kafayı veya egoyu çıkarmak için daha az istek var.

Bir keskin nişancının dayattığı korkutucu koşullar artık tarihi savaş günlüklerinde pusuya yatmıyor. Onlar yüzünüzdeler – her ne kadar gözden uzak olsalar da. Bu tür mekaniklerin olumsuz modeller olarak değil, ciddiye alınmaya değer başarılı çalışan modeller olarak ele alınması gerekir. Geleneksel olmayan mekânlara yapılan bu tür geziler, özellikle büyük hedefler veya sanat ödevleridir. Tabii ki,malum kişiler mevzuya uyanırsa… alternatif kaçışlar planlanmalıdır. İşte yine biyolojik metodoloji üzerinden bir çıkış yolu… hızla mutasyona uğrayın ve bir sonraki hücreye gidin.

Benim paranoyam, uyanıklığım, tanıklığım, komployu teşhir etmem yeterli değil. Daha fazla önlem almalıyım. Nashville, Tenn’li seksen bilmem kaç yaşındaki Aunt E. McRedmond, “Başlamak, işin yarısıdır” diyor. Beni ilgilendiren bu yarımlık, ortada kalmış hal. Bu nedenle, yarı yapılmış veya tamamlanmamış araçların icadı her zamankinden daha önemli. Yapısal olarak eksik olan viryondan ders alırsak bir ipucu yakalayabiliriz. O kendi türünden daha fazlasını çoğaltmak için belirli bir koşul arar. Bir sanatçı olarak, önemli olanın sanatçının ifadesinin nihailiği değil, önemli olanın eylemin başlatılması olduğu benzer koşulları oluşturmam gerektiğini düşünüyorum.

Tüm bunların öngörülemeyen bir yönü var. Kült yerleşkesine yapılan saldırı, kabul edilebilir insan davranışı modelleriyle ilgili soruları gündeme getiren kaotik ve öngörülemeyen etkilere yol açtı. Hem David Koresh hem de ATF’nin nihai ve öz hedefleri vardı. Şaşkın bir iyimserlikle, benimkinin o kadar katı olmadığını umut edebilirim. Keskin nişancı ve viryon mekaniğine, hayatı baltalamak için değil, bir değişken koşulunu devreye sokmak için dönüyorum. Bu, güvensizlikleri besleyen, söylemden korkan ve söylemlere dirençli, birbiriyle bağlantısı olmayan yaşamları uymaya zorlayan sonuçlara ve ültimatomlara bir seçenektir.

Böyle bir yapının doğasına gelince,

tam bir açıklaması yok, yalnızca

bir post var elde

ve eğer postumu çıkarırsam, ben

artık yokum.

_{Ç.n.: Sanatçı metin içerisinde silahlar ve viryonlar arasında kurduğu benzerlikten hareketle virüsün bir konakçının derisinden içeri gizlice girmek suretiyle onu enfekte etmesi ile bir keskin nişancının hedefi vurması öncesi kendini kamufle etmesinin aynı mekaniğe sahip olduğunu paylaşıyor. Bu nedenle de metin içerisinde türkçeye deri, kamuflaj ve kamuflaj deri şeklinde kazandırmaya çalıştığım İngilizce “hide” kelimesi üzerinden bir analoji yaratıyor.}

İngilizceden çeviren: Erdem Gürsu

https://argonotlar.com/silahla...

* * *

ภาษาไทย

30 ปีที่แล้ว ศิลปินคนหนึ่งเล็งไรเฟิลไปที่คนดู Mel Chin กับเพอร์ฟอร์แมนซ์อาร์ตที่ปลุกโลกศิลปะด้วยปลายปืน

ย้อนกลับไปในวันที่ 25 เมษายน 1993 เวลา 1400 (เขียนตามแบบทหาร) ผู้ชมซึ่งประกอบไปด้วยศิลปิน นักวิชาการ และผู้สนใจศิลปะ ได้มารวมตัวกัน ณ แกลเลอรี Dia Center แห่งกรุงนิวยอร์ก เพื่อเข้ารับฟังการบรรยายของ เมล ชิน (Mel Chin) ศิลปินคอนเซปชวลตัวพ่อ ผู้ใช้งานศิลปะในการวิพากษ์ประเด็นสังคมได้อย่างเฉียบแหลมเสมอมา

แต่เพียงไม่กี่วินาทีหลังจากที่ชินเดินขึ้นมาประจำที่โพเดียม เขาก็ก้มลงหยิบปืนไรเฟิล Remington M700 .30-06 ขึ้นมา แล้วเล็งไปยังผู้เข้าร่วมการบรรยายที่ล้วนแต่เป็นปูชนียบุคคลในโลกศิลปะ พร้อมสวมบทบาทเป็นสไนเปอร์จากกองทัพที่ถูกไวรัสที่ชื่อว่า ‘อำนาจ’ เข้าครอบงำร่างกาย ก่อนจะประกาศสารที่ชวนให้เหล่าผู้คนแห่งโลกศิลปะ ไม่ว่าจะเป็น สถาปนิก ศิลปิน หรือนักวิชาการ ให้หันมารับบทเป็นสายลับสองหน้า และทำงานแทรกซึมองคาพยพของสังคมแบบเดียวกับไวรัส ด้วยการหาโอกาสพาตัวเองออกไปเสียจากโลกศิลปะที่คร่ำเคร่งกับกระบวนการทำงานอันซับซ้อนซ่อนความหมาย และการล่ารางวัล แล้วออกไปทำงานศิลปะร่วมกันกับสังคม

ชินเชื่อว่า การรับบทเป็นสายลับสองหน้าของเหล่าศิลปินด้วยการทำงานทั้งในโลกศิลปะชั้นสูงกับพื้นที่ทางสังคมนี่แหละ จะเป็นวิถีทางใหม่ในการต่อสู้กับกระบวนการ ‘จัดระเบียบโลกใหม่’* ซึ่งในอีกแง่หนึ่งได้คืนชีพให้แก่แนวคิดเผด็จการ และทำงานอย่างเงียบงันผ่านฝ่ายการเมืองที่เป็นภัยต่อระบอบประชาธิปไตย

ในวันที่ชินชี้ปืนไปยังผู้ชมนั้น คือวันที่สังคมอเมริกันเพิ่งตระหนักว่า พวกเขากำลังจะเผชิญหน้ากับการกลับมาของไวรัสร้ายที่ชื่อว่า ‘อำนาจ’ ซึ่งมีผู้แพร่เชื้อเป็นรัฐบาลฝ่ายขวาที่เป็นดังร่างทรงกลับมาเกิดใหม่ของลัทธิเผด็จการ (เหตุการณ์ที่ชินยกมาเป็นตัวอย่างของความ ‘บ้าอำนาจ’ ของรัฐบาลอเมริกัน คือเหตุการณ์ ‘การล้อมเวโก’ ที่รัฐบาลส่งกองกำลังเจ้าหน้าที่ไปปิดล้อมอาคารของกลุ่มลัทธิแบรนช์ดาวิเดียนส์ในเมืองเวโก รัฐเท็กซัส ก่อนจะใช้กำลังเข้าจู่โจมจนทำให้มีผู้เสียชีวิตเป็นจำนวนมาก โดยส่วนใหญ่เป็นเด็กและผู้หญิง)

และเพียงเจ็ดปีหลังจากเมล ชิน จ่อหัวผู้ชมด้วยลำปืน สัญลักษณ์แห่งโลกทุนนิยมอเมริกันอย่าง World Trade Center ก็ถูกทำลายลง อันเป็นการส่งสัญญาณให้เชื้อร้ายที่ชื่อว่าเผด็จการกลับมาทำงานอีกครั้งในรูปแบบแนวคิด ‘เสรีนิยมใหม่’ (Neoliberalism) โดยมีตัวอย่างผู้ติดเชื้อรุนแรงคือ จอร์จ ดับเบิลยู. บุช ผู้เปิดฉากสงครามต่อต้านการก่อการร้าย และพากองทัพอเมริกาเดินหน้าสู่สงครามอิรัก

30 ปีหลังจากเพอร์ฟอร์แมนซ์อาร์ตในวันนั้น เมล ชิน กลับมาพร้อมประกาศว่า “นี่คือปี 2023 และเราทุกคนล้วนถูกจ่อหัวด้วยปืนที่มองไม่เห็น” พร้อมส่งข้อความถึงเหล่าสายลับสองหน้าที่เป็นเหล่าศิลปิน ให้ร่วมกันเปลี่ยนกระบวนรบใหม่ เพราะสงครามที่เราต้องต่อสู้ในวันนี้คือสิ่งที่เรามองไม่เห็น เป็นสิ่งที่แทรกซึมอยู่ในตัวเรา และคืบคลานอย่างเงียบงันเข้ามาในชีวิตประจำวันแบบที่เราไม่รู้ตัว

และต่อไปนี้คือสารจากเมล ชิน ที่เราได้รับเกียรติให้นำมาแปลเพื่อเผยแพร่ให้ทุกคนได้รับรู้ร่วมกัน

(*New World Order หรือ การจัดระเบียบโลกโดยประเทศมหาอำนาจ เป็นคำศัพท์ที่เกิดขึ้นในช่วงหลังสงครามโลกครั้งที่ 1 โดยมีตัวอย่างชัดเจนเป็นการแทรกแซงการจัดการในประเทศญี่ปุ่น ผู้เป็นผู้แพ้ในสงครามโลกครั้งที่ 2 และอีกครั้งในช่วงสงครามเย็นที่สหรัฐอเมริกาเข้าไปทำสงครามในประเทศแถบเอเชีย เช่น เวียดนาม เพื่อยับยั้งการเติบโตของอุดมการณ์คอมมิวนิสต์ โดยหลังจากที่โซเวียตล่มสลาย New World Order จึงหมายถึงความพยายามของสหรัฐอเมริกาในฐานะมหาอำนาจเพียงหนึ่งเดียว ที่เข้าไปแทรกแซงและควบคุมดินแดนต่าง ๆ ทั่วโลก ทั้งในด้านกองทัพ เศรษฐกิจ และการเมือง โดยความพยายามจัดระเบียบโลกของสหรัฐอเมริกามีความเข้มข้นขึ้นหลังเหตุการณ์ 9/11 ที่ทำให้สหรัฐอเมริกาอ้างความชอบธรรมในการเข้าไปแทรกแซงการเมืองและรุกรานประเทศต่าง ๆ โดยเฉพาะในประเทศแถบตะวันออกกลาง)

Mel Chin

ในปี ค.ศ. 1993 ปืนทางการเมืองที่ไม่มีใครมองเห็น เล็งมาที่หัวของพวกเราทุกคน ผลักดันพวกเราเข้าสู่อนาคตที่ไม่อาจคาดเดา พ่นคำสัญญาตลบแตลงน้ำลายย้อยใส่หน้าคนจน (เมล ชิน ใช้คำว่า trickle down ซึ่งมีความหมายตรงตัวว่าการไหลย้อย และยังเป็นคำเรียกแนวคิดเศรษฐกิจไหลจากบนลงล่าง หรือ ‘Trickle-down Economics’ ที่เอื้อประโยชน์บางอย่างให้คนรวย เช่น การลดภาษี โดยหวังว่าคนรวยจะลงทุนมากขึ้น จนส่งผลให้เกิดการจ้างงานมากขึ้น) เป็นเวลาเจ็ดปีแล้วนับจากที่ แฟรงก์ แซปปา เตือนเราถึงภัยคุกคามต่อประชาธิปไตยที่มาพร้อมกับการเกิดใหม่ของลัทธิฟาสซิสต์ เวิลด์เทรดเซ็นเตอร์เพิ่งถูกถล่ม และเหตุการณ์ปิดล้อมเวโกกลายเป็นน้ำมันราดกองไฟที่นำมาสู่กลุ่มเมฆทะมึน ลอยอยู่เหนือหัวของพวกเราในรูปของปัญหาการครอบครองปืน การทำสงครามเพื่อศาสนา และการก่อการร้ายในประเทศ เดือนแรกของปี 1993 ยังเป็นจุดเริ่มต้นของรัฐบาลคลินตัน ที่นำมาสู่การลุกฮือของลัทธิเสรีนิยมใหม่

วันที่ 25 เมษายน ค.ศ. 1993 เวลา 1400 น. ผมเล็งปืนไรเฟิลไปที่ผู้ชมที่มารวมตัวกันที่ Dia Center ในเชลซี

ผมพูดกับผู้ชมในฐานะนักลอบสังหารจากกองทัพผู้พยายามทำภารกิจให้ลุล่วง ก่อนที่ผมจะก้มลงหยิบปืนไรเฟิลออกมา ปลดกล้องเล็งกลางคืนออกจากตัวไรเฟิล แล้วกระซิบถ้อยคำใส่ไมโครโฟนซึ่งติดอยู่ที่ลำกล้อง ผมเปล่งเสียงออกไปในฐานะของไวรัส HIV ที่กำลังเคลื่อนตัวผ่านเยื่อบุผิวในร่างของผู้ติดเชื้อซึ่งหาได้รู้ตัวว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น ก่อนจะพูดบทที่ผมเพิ่งเขียนเพียงไม่กี่ชั่วโมงก่อนขึ้นทำการแสดงนี้

บทที่ผมเขียนขึ้นมานั้นเป็นการสอดแทรกรหัสนัยและการนำเสนอวิถีทางใหม่ เพื่อให้เหล่าเพื่อนสถาปนิก ศิลปิน และนักวิชาการ ได้พิจารณา ผมขอชักชวนให้พวกเราร่วมกันรับบทเป็นสายลับสองหน้า ที่ในบางครั้งก็ละทิ้งรางวัลและกระบวนการทำงานศิลปะแสนเข้าใจยาก แล้วร่วมกันปฏิบัติภารกิจในฐานะหน่วยปฏิบัติการลับที่ทำงานร่วมกับสังคม ในฐานะหน่วยสไนเปอร์ที่ทำงานแทรกซึมแบบเดียวกับไวรัส เราสามารถเข้าถึงหนทางใหม่ในการโต้ตอบกับ "ระเบียบโลกใหม่" ที่ทำงานอย่างลับ ๆ ผ่านการอำพรางตัวในรูปแบบของปฏิบัติการต่อต้านความไม่สงบของรัฐได้ . นี่คือปี 2023 และปืนที่มองไม่เห็นได้กลับมาจ่อหัวเราอีกครั้ง

(ด้านล่างคือบทพูดในการแสดงครั้งนั้น)

ถอดเสียงและบันทึกการปฏิบัติงานสำหรับการประชุม ECO-TEC New York ที่จัดขึ้นที่ Dia Center for the Arts, 25 เมษายน ค.ศ. 1993

ส่วนที่ 1

1. หลังช่วงแนะนำตัวจบลง คุณมีเวลา 30 วินาทีในการ… หยิบปืนไรเฟิลเรมิงตัน M700 .30-06 โบลต์แอคชั่น ดัดแปลง (ด้วยการติดไมโครโฟนไร้สาย) กล้องเล็งกลางคืน Raytheon Night Vision ที่ซ่อนอยู่ใต้โต๊ะ โหลดปืนไรเฟิลด้วยกระสุนเปล่า เดินขึ้นโพเดียมและเข้าประจำตำแหน่ง เล็งไปที่เหนือศีรษะของผู้ชมเล็กน้อย และกวาดไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือ
2. กระจายเสียงข้อความเหล่านี้ซ้ำ ๆ ผ่านเทปบันทึกเสียงอันเล็กที่คุณซ่อนไว้ในกระเป๋าเสื้อสูทของคุณ…

ฉันเห็นคุณ และฉันซ่อนตัวเองไว้ใต้เนื้อหนังของฉัน

เดือนเมษายน — เครื่องปรับอากาศและสายลมที่ไม่มีอยู่จริง

ไฟดับทั่วภูมิภาคตอนเหนือเป็นเวลา 5 วัน

เวลา 2 นาฬิกา

ปฏิบัติการที่ความสูง 27 เมตร

กองกำลัง 25 กอง

มีเวลาเพื่อไปให้ถึงหน้าต่าง 43 วินาที

เข้าประจำตำแหน่ง 25 นาที

เล็งไปที่ 3 องศา

ทางออกอยู่ทางทิศตะวันตก

IBS บนแม่น้ำฮัดสัน

แฉลบไปทาง 8 นาฬิกาทางทิศตะวันออก

อุณหภูมิของเครื่องทำความร้อนสำรองสูงขึ้น

ปฏิบัติการแบบไร้หลักฐาน

สภาพแวดล้อมเงียบ

พร้อมปฏิบัติการ

ทำใจให้สงบ

ภารกิจดำเนินต่อไป

1. ดึงไกปืนไรเฟิล ได้ยินเสียง: “คลิก” เสียงคนพูด: “ยิง”
2. ปืนถีบตัว
3. a. ดึง "ปืน" อีกอันออกมา (สว่านมาทิกาไร้สายขนาดเล็กที่ทาสีดำด้านให้ดูเหมือนปืน) ...คลายสกรูที่เชื่อมต่อกล้องเล็งกับปืนไรเฟิล

b. เปิดไมโครโฟน/กล้องเล็ง แล้วพูดตามเสียงจากเทปคลาสเซตต์

ฉันเห็นคุณ ซ่อนอยู่ภายใต้เนื้อหนังของตัวเอง ฉันพร้อมที่จะแทรกซึมเข้าไป

ความหลงใหลของคุณคือเชื้อแพร่ระบาด

ของเหลวเดินทาง

ผ่านเข้าสู่เยื่อเมือก…

เรียงตัวกับเกล็ดเลือดในเส้นเลือดฝอย

และไหลเข้าสู่เส้นเลือดใหญ่

บางส่วนถูกกลืนกินโดยเซลจากภูมิคุ้มกัน

เม็ดเลือดขาวนำทางฉันไป

สู่ข้อต่อเชื่อม

เปลือยเปล่า… ตัวฉันไม่มีอยู่อีกต่อไป

ไวรัสเพิ่มจำนวน

ไซโทพลาซึมเปิดทางต้อนรับ

ไรโบนิวคลีอิกเกี่ยวกระหวัดรัดเป็นริบบิ้นรับขวัญ

ก่อตัวเป็นสารระบบนิวคลีอิก

ก่อร่าง ควบตัว

กลายเป็นโมเลกุลแห่งชีวิต

โครงสร้างโปรตีน

พื้นผิวแยกออก

ผูกมัดและแยกตัวออกจากเซลล์

ความทรงจำของฟาโกไซติกและแอนติบอดีหวนคืนกลับมา…

ภารกิจดำเนินต่อไป

1. วางไมโครโฟนหรือกล้องเล็งทางไกลลง… อ่านข้อความจากโพเดียม

ข้อความ: ฉันเห็น (… การทำงานของโรคระบาดแห่งการต่อต้าน)

ผมเริ่มทำการแสดงด้วยการสร้างสองตัวละครที่ล้วนมีความสามารถจบชีวิตของเป้าหมายด้วยความแม่นยำไร้ข้อผิดพลาดเช่นเดียวกัน — หนึ่งคือนักแม่นปืนนาวิกโยธินแปรพักที่หันมาเข้าข้างความสันติ (ผู้มีความแม่นยำในการสังหารเป้าหมายที่ 98% ในระยะ 1,000 เมตร) และอีกตัวละครหนึ่งคือการจำลองเสียงพากย์การเดินทางของไวรัสที่กำลังเข้าครอบงำร่างกายของผู้ติดเชื้อ ทั้งสองตัวละครล้วนเป็นภาพจำลองการครอบงำของ ‘อำนาจ’ ที่มีผู้รับคำสั่งแตกต่างกัน — หนึ่งคือเจ้าหน้าผู้บังคับใช้อำนาจผ่านกองทัพ ในขณะที่อีกหนึ่งคือเชื้อร้าย ที่ก็ใช้วิธีการครอบงำร่างพาหะด้วยลักษณะเดียวกัน ทั้งสองล้วนเข้าครอบงำมนุษย์ภายใต้ความชอบธรรมแห่งการพัฒนาและวิวัฒนาการ นาวิกโยธินมือปืนผู้พร้อมปฏิบัติหน้าที่ และเหล่าสิ่งมีชีวิตเซลเดียว (เช่น ไวรัส แบคทีเรีย) ล้วนทำงานอย่างมีประสิทธิภาพเป็นเลิศเช่นเดียวกัน ทั้งสองล้วนเป็นผู้สร้างสภาพแวดล้อม ที่จะกลายเป็นส่วนหนึ่งและเป็นผลผลิตของโครงสร้างทางจิตวิทยาที่ใหญ่กว่าของสังคม

ผมเขียนถ้อยประกาศเหล่านี้จากการย้อนกลับไปมองผลงานของตัวเอง ซึ่งยังคงทำหน้าที่เป็นทั้งการวิพากษ์การเมืองและเป็นประจักษ์พยานทางเมือง ผมยังเขียนสิ่งนี้จากความล้มเหลวของตัวผมเอง ในการที่จะเรียกร้องให้ผู้กระทำออกมาแสดงความรับผิดชอบ ทั้งในแง่ของการแสดงอารมณ์และการกระทำ ต่อโศกนาฏกรรมและสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นในสังคม ผมอยากชวนทุกคนให้มาร่วมกันสอดแนม และร่วมกันพิจารณาหาหนทางในการ ‘ปลุกระดม’ มากกว่าที่จะเป็นผู้เริ่มก่อสงคราม และเพื่อสร้างกระจกสะท้อน มากกว่าที่จะมอบบทสรุปแบบกำปั้นทุบดิน ความปรารถนานี้เองที่ทำให้เป้าหมายของผมยังมั่นคงเสมอมา

อาโตต์ (อาแอนโตนิน อาร์โตด์ — นักเขียน กวี และศิลปินชาวฝรั่งเศสคนสำคัญของขบวนการอาวองการ์ด) ให้ความเห็นไว้ในรวมข้อเขียนชื่อ The Theater and Its Double ว่า

ในงานเขียน City of God นักบุญออกัสตินได้วิจารณ์ถึงความคล้ายคลึงกันระหว่างการทำงานของโรคระบาดซึ่งค่อย ๆ คร่าชีวิตโดยหาได้ทำลายอวัยวะในตัวของผู้ติดเชื้อ เช่นเดียวกับการแสดงละครซึ่งมีอานุภาพในการสร้างความเปลี่ยนแปลงอันลึกลับในห้วงความคิด ที่หาได้ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงในคนแค่คนเดียว แต่สามารถเปลี่ยนความคิดคนทั้งอาณาจักรได้ โดยไม่ต้องสังหารชีวิตผู้ใด

ในบทละครกรีก Ion โดยยูริพีเดส กล่าวถึง เลือดของปีศาจกอร์กอนสองหยด ที่ "พุ่งออกมาจากเส้นเลือดใหญ่” หยดหนึ่งมีอานุภาพในการรักษาโรคทั้งปวง ในขณะที่อีกหยดคร่าชีวิตมนุษย์ทั้งหมดได้

การที่แพทย์กองทัพของโรงพยาบาล Walter Reed มีมติให้ฉีด GP160 (น้ำหนักโมเลกุลของโปรตีนกลูโค 160 — เป็นความพยายามของกองทัพทหารในการนำวัคซีนต้านเอดส์มาทดลองใช้ในกองทัพ) มาใช้ในคนไข้ทหาร นับเป็นสิ่งที่ต้องยกย่อง (แต่การบังคับฉีดวัคซีนเพื่อจุดประสงค์ด้านการทดลองทางการแพทย์นั้นเป็นอีกเรื่องหนึ่ง) แต่การที่ผมก้มหน้าก้มตาบากบั่นทำงานเหมือนลาถึกได้พิสูจน์แล้วว่า ความเปลี่ยนแปลงไม่อาจเกิดขึ้นได้โดยเร็วอย่างใจที่นึก การเปลี่ยนแปลงแบบ Punctuated Equilibrium (‘ดุลยภาพเป็นพัก ๆ’ คือทฤษฎีวิวัฒนาการของสิ่งมีชีวิตที่เห็นแย้งกับข้อเสนอของ ชาร์ลส์ ดาร์วิน ที่เชื่อว่าวิวัฒนาการของสิ่งมีชีวิตเกิดจากการค่อย ๆ เปลี่ยนแปลงทีละน้อยให้สอดคล้องกับสภาพแวดล้อม และอาศัยระยะเวลาต่อเนื่องยาวนาน แต่ทฤษฎีดุลยภาพเป็นพัก ๆ เชื่อว่า การเปลี่ยนแปลงของสิ่งมีชีวิตเกิดขึ้นอย่างฉับพลันครั้งใหญ่ และการเปลี่ยนแปลงแต่ละครั้งจะสร้างสปีชีส์ใหม่ ๆ ขึ้นมา) ที่เสนอโดยนักบรรพชีวินวิทยาโกลด์และเอลดริดจ์จะไม่มีทางเกิดขึ้นอย่างฉับพลันทันที ตราบใดที่กลุ่มอุตสาหกรรมทหารยังคง “เปิดทำการตามปกติ” จริงอยู่ว่าความพยายามในการเปลี่ยนแปลงของกองทัพในครั้งนี้ถือเป็นเรื่องน่ายกย่อง แต่ในอนาคต มันจะกลายเป็นเพียงเครื่องมือของกลุ่มอนุรักษ์นิยมสุดโต่งรึเปล่า? หรือการแสดงความเปลี่ยนแปลงเพียงครั้งเดียวนี้จะถูกยกขึ้นมาใช้เป็นข้ออ้างซ้ำ ๆ เพื่อบอกว่าพวกเขาเปลี่ยนไปแล้ว แต่ที่จริงก็ไม่ใช่ เหมือนกับตอนที่ริบบิ้นสีเหลืองถูกนำไปผูกบนต้นโอ้ค แล้วสุดท้ายมันกลับค่อย ๆ กลายเป็นสัญลักษณ์ของกลุ่มฟาสซิสต์ หากวัคซีนต้านไวรัสนี้คือสัญญาณแรกของความเปลี่ยนแปลงจริง ๆ เราจะได้เห็นยาฆ่าเชื้อไวรัสที่มีประสิทธิภาพในการต่อสู้กับโรคที่ร้ายแรงกว่านี้ในอนาคตหรือไม่? การเสแสร้งทำเป็นเปลี่ยนแปลงนี้จะได้รับการสนับสนุนโดยสัญญาประชาคมปลอม ๆ อีกหรือเปล่า?

สุดท้ายแล้ว ผมคงได้แต่คาดเดา และในขณะเดียวกันก็กำหนดตั้งมาตรฐานใหม่ให้กับระเบียบการทำงานของตัวเอง ผมไม่ได้กำลังจะบอกให้ศิลปินเลิกทำงานศิลปะลึก ๆ ชวนขบคิด แม้ว่างานของผมหนึ่งหรือสองชิ้นก็ไม่ได้ลึกซึ้งอะไรมากนักก็ตาม แต่สิ่งที่ผมอยากตั้งข้อสังเกตก็คือ ตอนนี้บรรดาพิพิธภัณฑ์และแกลเลอรีต่างทำตัวเป็นผู้นำลัทธิติดอาวุธสุดคลั่งกันทั้งหมด เป็นไปได้รึเปล่าว่า ตัวผมเองก็ได้กลายเป็นเพียงหนวดฝั่งซ้ายของหมึกยักษ์ที่ชื่อว่าสถาบันศิลปะอันสูงส่ง ถูกเก็บไว้ใช้ประดับบารมีโดยที่ผมไม่รู้ตัว? เป็นไปได้หรือเปล่าที่คำประกาศนิทรรศการที่ผมเขียนได้กลายเป็นเพียงเหยื่อล่อในการประชาสัมพันธ์ให้กับองค์กรไร้หัวจิตหัวใจที่เป็นเหมือนกับอาณานิคมปรสิตที่ลุกลามไปทั่วท้องทะเล? ทุกอย่างง่ายไปหมดถ้าคุณเป็นหนวดที่ผลิตหมึกให้มันได้ มีงานศิลปะมากมายที่ผมชื่นชมในแง่ของการแหกกรอบพื้นที่ศิลปะ และสามารถตั้งคำถามวิพากษ์วิจารณ์พื้นที่ศิลปะอันสูงส่ง แต่เอาจริง ๆ แล้ว เราเป็นเพียงเหยื่อล่อรึเปล่า? - เป็นที่รักเพียงชั่วคราว ถูกเล้าโลมและลูบไล้ด้วยหนวดของปลาหมึกซึ่งที่จริงแล้วกำลังค่อยๆ ดึงเราไปที่จงอยปากของมัน? การขบถของเราย้อนกลับไปช่วยสร้างน้ำหมึกที่มันใช้พ่นออกมาทั่วท้องทะเล และสิ่งที่มันพ่นออกมาก็ถูกปกปิดไว้ภายใต้ฉากหน้าของข่าวประชาสัมพันธ์ (Press Release) ที่อ่านแล้วคลุมเครือยากจะเข้าใจ

ในหนังสือที่พูดถึงโรคเอดส์ The Plague Years ผู้เขียน เดวิด แบล็ก ปิดท้ายด้วยสิ่งที่เขาอธิบายว่าเป็นนิทานเตือนใจ

กาฬโรคมีจุดเริ่มต้นที่เชิงเขาหิมาลัยในบริเวณที่เรียกว่าการ์วาลห์และกุมาน จักรวรรดิแซระเซ็นทำหน้าที่เป็นเกราะป้องกันยุโรปจากโรคร้าย ด้วยเหตุนี้ เมื่อชาวยุโรปรบกับพวกแซระเซ็นในช่วงสงครามครูเสด ยิ่งพวกเขาประสบความสำเร็จในสนามรบมากเท่าไหร่ พวกเขาก็ยิ่งเสี่ยงที่จะนำโรคติดต่อกลับไปยังบ้านเกิดมากขึ้นเท่านั้น จงระวังการต่อสู้ที่คุณชนะ

การวางแผนการรบเพื่อทำสงครามเบ็ดเสร็จ (การทำสงครามที่ประเทศคู่สงครามทุ่มทรัพยากรทั้งหมดเพื่อใช้ในการทำสงคราม เพื่อที่จะทำลายประเทศคู่สงครามให้ราบคาบ) กับฝ่ายตรงข้ามที่มีระบบมั่นคงมายาวนานอย่างกองทัพนั้นไม่ใช่ยุทธวิธีที่ปลอดภัย สงครามที่ยืดเยื้อให้ผลตอบแทนเพียงเล็กน้อย หากผมลองต่อสู้แบบตัวต่อตัว สิ่งที่เหลืออยู่ก็คงเป็นแค่ต่อไม้หรือร่างไร้แขนขาที่ทำอะไรก็ไม่ได้ เราจะสามารถสั่นคลอนอำนาจพร้อม ๆ ไปกับการสู้กับสิ่งที่ฟูโกต์เรียกว่า “...ลัทธิฟาสซิสต์ในตัวเรา ในหัวเรา และในชีวิตประจำวันลัทธิฟาสซิสต์ที่เป็นต้นเหตุให้เราหลงรักในอำนาจได้อย่างไร เราจะต่อสู้กับความปรารถนาที่ทั้งครอบงำและเอาเปรียบเราได้อย่างไร?”

กวีชาวม้ง เสงสือหยาง ได้ให้ตัวอย่างไว้ว่า…

เพื่อจะข้ามแม่น้ำ ฉันจำต้องถอดรองเท้าออก เพื่อจะข้ามแผ่นดิน ฉันจำต้องสละหัวออกจากบ่า

ดังนั้นแล้ว ผมจึงนั่งอยู่ในที่ซ่อนของผม พร้อมกับข้อสังเกตที่ชวนกลัดกลุ้ม ในฐานะศิลปินที่ไม่พอใจกับสิ่งที่ผมคิดว่าเป็นการแบ่งแยกอัตลักษณ์ บางทีการทำสงครามอาจไม่ใช่สิ่งที่ผมควรทำ แต่กลไกของการทำงานแบบสไนเปอร์/ไวรัส อาจเป็นหนทางการต่อสู้ที่ควรค่าแก่การลองสักตั้ง เพื่อปักหมุดจุดเริ่มต้นของยุคใหม่ หรือเพื่อหล่อเลี้ยงความคิดเสรีให้ยังคงอยู่ต่อไป โดยไม่ติดกับดักของการถูกลอกว่ามีทางเลือก ซึ่งแท้จริงแล้วกลับกำลังนำพาเราไปสู่ระบบที่ปิดตาย

งานศิลปะที่ปรารถนาจะหาเส้นทางอื่น เพื่อพาตัวเองหลบหนีไปสู่โครงสร้างที่เชื่อมร้อยด้วยวัฒนธรรมของเรา แทนที่จะพาเราไปสู่แค่แกลเลอรี พิพิธภัณฑ์ หรืองานอิเวนต์และพื้นที่ศิลปะนั้น จำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องคำนึงถึงการสวมบทบาทเป็นสไนเปอร์/ไวรัส

เช่นเดียวกับสไนเปอร์และไวรัส เราต้องเลือกที่จะแฝงตัวในพาหะที่เหมาะสม และเป้าหมายควรเป็นแหล่งที่พร้อมแพร่เชื้อในวงกว้าง แหล่งเพาะเชื้อของระบบทุนนิยมสมัยใหม่ตอนปลายที่เหมาะสมที่สุด เช่น เชนบริษัทอาหารฟาสต์ฟู้ด สำนักงานศาสนานิกายฟันดาเมนทัลลิสม์ บริษัทโฆษณาที่ทำงานให้กับบริษัทยาสูบ รวมไปถึงบรรดาต่อมไร้ท่อที่ที่อาจเล็กลงมา ซึ่งก็คือร้านค้าในห้างสรรพสินค้าที่เป็นที่นิยม ล้วนเป็นเป้าหมายชั้นดีสำหรับการปฏิบัติภารกิจการของไวรัส

ผมมีความอิหลักอิเหลื่อที่จะวิพากษ์วิจารณ์องค์กรเหล่านี้ หรือแม้แต่ลงมือทำอะไรสักอย่างกับพวกเขา เพราะหากมองว่าสังคมคือร่างกายขนาดใหญ่ เราทุกคนล้วนเป็นเชื้อร้ายที่ไม่ส่งผลดีต่อร่างกายเฉกเช่นเดียวกัน แต่สิ่งที่ผมปรารถนาเหนือไปกว่าการวิพากษ์วิจารณ์ ก็คือความปรารถนาที่จะเชื่อมต่อ ซึ่งความปรารถนาในการเชื่อมต่อนี้จะสามารถขับเคลื่อนวิถีทางแห่งสไนเปอร์ / ไวรัส ต่อไปได้

ในยุคศิลปะหลังสมัยใหม่ มีโครงสร้างโปรตีนมากมายที่สามารถถูกหยิบมาใช้ หรือแม้กระทั่งประดิษฐ์ขึ้นใหม่ เพื่อสามารถแพร่ระบาดสู่ร่างของพาหะที่ยังไม่รู้ตัวว่ากำลังได้รับเชื้อ แต่ความพยายามในการเชื่อมต่อกับร่างพาหะที่เหมาะสมกลับเห็นได้น้อยลง กระทั่งแค่จะถอดหัวโขนแล้ววางอัตตาของตัวเองลง เพื่อแฝงตัวแทรกซึมเข้าไปในเยื่อหุ้มเซลล์ของสังคม ก็ยิ่งเห็นได้น้อยลงไปอีก

ความน่าสะพรึงกลัวของมือปืนที่อาจแอบซุ่มโจมตีเรา หาได้อยู่ในประวัติศาสสงครามยุคใหม่อีกต่อไป เพราะตอนนี้พวกเขาได้หันปลายกระบอกปืนมาจ่อหน้าเราแบบซึ่ง ๆ หน้า เพียงแต่เรามองไม่เห็นเท่านั้น เราไม่ควรมองโมเดลการใช้อำนาจเช่นนี้ในทางลบ แต่ควรมองมันในฐานะต้นแบบปฏิบัติการที่ประสบความสำเร็จ ซึ่งเราควรศึกษาอย่างจริงจัง การสำรวจเส้นทางใหม่ที่หาได้ยึดติดกับกรอบแบบเดิม ๆ คือพันธกิจสำคัญของศิลปะ แน่นอนว่าหากเป้าหมายรู้ตัวขึ้นมา… การวางแผนหาทางหนีทีไล่ก็เป็นสิ่งจำเป็น ซึ่งเป็นอีกครั้งที่เราต้องคิดในวิถีทางของชีววิทยา… กลายพันธุ์ให้เร็ว แล้วเข้าควบคุมเซลถัดไป

ความหวาดระแวง ความระแวดระวัง บทบาทของผมในฐานะประจักษ์พยาน การเปิดโปงแผนการสมรู้ร่วมคิด ล้วนไม่เพียงพออีกต่อไป ผมต้องลงมือทำมากกว่านี้ ดังที่คุณป้า E. McRedmond อายุ 80 กว่าปีแห่งแนชวิลล์ รัฐเทนเนสซี กล่าวว่า “งานที่เริ่มขึ้นนั้นสำเร็จไปแล้วครึ่งหนึ่ง” ผมสนใจในครึ่งหนึ่งที่ว่านั้น ผมสนใจสถานะการอยู่ระหว่างกลาง การสร้างครึ่งหนึ่ง หรือการก่อร่างพาหนะที่จะพาเราไปสู่เป้าหมายซึ่งเพิ่งสร้างเสร็จแค่ครึ่งเดียว จึงมีความจำเป็นมากกว่าในช่วงเวลาไหน ๆ การเรียนรู้จากไวรัสที่ยังพัฒนาโครงสร้างไม่สมบูรณ์ ทำให้เราได้เบาะแสอะไรบางอย่าง พวกมันอาศัยข้อจำกัดในสิ่งแวดล้อมเพื่อเพิ่มจำนวนประชากรสายพันธุ์ของมัน ในฐานะศิลปิน ผมจำเป็นต้องสร้างข้อจำกัดที่คล้ายกันนี้ขึ้นมา เพื่อไม่ปล่อยให้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือความคิดของศิลปินซึ่งถือเป็นที่สิ้นสุด แต่ให้สิ่งที่สำคัญที่สุดอยู่ที่การชักชวน หรือร่วมกันสร้างจุดเริ่มต้น ร่วมกันลงมือทำ

อย่างไรก็ดี ทั้งหมดทั้งมวลนี้ก็ยังมีบางแง่มุมที่เราไม่สามารถคาดเดาได้ การโจมตีกลุ่มลัทธิส่งผลให้เกิดความวุ่นวายและผลกระทบที่คาดไม่ถึง ซึ่งนำมาสู่การตั้งคำถามถึงรูปแบบพฤติกรรมของมนุษย์ที่ยอมรับได้ เพราะทั้ง เดวิด โคเรช์ และ ATF (Bureau of Alcohol, Tobacco, Firearms and Explosives– หน่วยปราบปรามคดี เหล้า บุหรี่ อาวุธปืน และระเบิด คือหน่วยงานที่เข้าไปล้อมปราบที่ทำการลัทธิของเดวิด โคเรช์ ซึ่งทำให้มีผู้เสียชีวิตเป็นจำนวนมาก) ล้วนมีเป้าหมายสุดท้ายและต่างก็ปฏิบัติการอย่างรัดกุม หากมองโลกในแง่ดี ผมหวังว่าเป้าหมายของผมจะไม่เกิดความผิดพลาดที่ไม่อาจควบคุมได้เช่นนั้น ผมหันไปให้ความสนใจกับกลไกการทำงานของสไนเปอร์และไวรัส เพราะไม่ต้องการให้เกิดการทำลายชีวิต แต่เพื่อนำไปสู่ทางเลือกที่หลากหลายมากขึ้น การขีดเส้นตายและยื่นคำขาดล้วนนำไปสู่ความไม่มั่นคงและชีวิตที่ถูกบังคับ หวาดกลัว และการต่อต้านวาทกรรม โดยที่สุดท้ายแล้วเราก็ไม่ได้เชื่อมโยงกันอยู่ดี

และโดยธรรมชาติของการประกอบสร้าง การเปิดโปงแบบหมดเปลือกถึงแก่นนั้นไม่เคยมีอยู่จริง เพราะมีเพียงเปลือกนอกของเราเท่านั้นที่ถูกประกอบสร้างขึ้นมา

และหากผมถอดเปลือกนั้นออกไป ผมก็จะไม่มีตัวตน

อีกต่อไป

https://groundcontrolth.com/bl...

Read Past Protodispatches here